Stanovanje: pravo a ne roba
Jovana Vuković [Regionalni centar za manjine, Beograd]
STANOVANJE: PRAVO A NE ROBA
Predavačica: Jovana Vuković (Regionalni centar za manjine, Beograd)
13. jun 2014.
Pravo na stanovanje jedno je od osnovnih ljudskih prava. Ono je kodifikovano u konvencijama Ujedinjenih nacija kao jedno od ključnih socijalnih prava, što je nesumnjiva zasluga političkih pritisaka snažnog i organizovanog radničkog pokreta sredinom XX veka. Međutim, ostvarivanje ovog prava je poslednjih decenija u velikoj meri dovedeno u pitanje. Njegovo razgrađivanje započinje već sa propadanjem države blagostanja u Zapadnoj Evropi i kasnije restauracijom kapitalizma u Istočnoj Evropi. Ono se pre svega ogleda u narastajućim neoliberalnim pritiscima da se, umesto kolektivnog prava, pitanje stanovanja postavi kao isključiva mogućnost pojedinaca da svoje potrebe za stanovanjem sami rešavaju na tržištu.
Na predavanju je, između ostalog, bilo reči o privatizaciji stambenog fonda početkom devedesetih godina prošlog veka koja označava početak ovog procesa u Srbiji, kao i eroziji ovog prava tokom protekle decenije koja kulminira nastajanjem slamova, formiranjem segregiranih naselja, pojavom tržišno orijentisanog sistema socijalnog stanovanja i sve učestalijim prinudnim iseljenjima.
Predavanje je organizovano kao deo javnog programa seminara Stambena politika i njen uticaj na društvo koji se realizuje u okviru projekta Kritička mašina.
Jovana Vuković radi u Regionalnom centru za manjine (RCM) koji je nevladina, nepartijska, neprofitna organizacija sa sedištem u Beogradu, a koja deluje na teritoriji Zapadnog Balkana. RCM radi na unapređenju i zaštiti manjinskih prava, bori se protiv svih oblika diskriminacije, isključivanja i marginalizovanja manjina i marginalizovanih grupa i promoviše osnaživanje manjina kako bi se obezbedilo njihovo puno učešće u svim oblastima društva.
***
Projekat Kritička mašina se realizuje kroz seriju seminara čiji je cilj da doprinese obezbeđivanju uslova za kontinuiranu reprodukciju i širenje novog jezika kritike koji bi se bavio analizom društvenih fenomena dostupnoj široj javnosti, na analitički postavljen način, istraživački utemeljen i sa kritičkom oštrinom. Potreba za novim analizama koje bi se konstantno suprotstavljale logici zdravog razuma i društvenog konsenzusa je, čini se, neophodna.
